121

مه ده چار پیشت مضمحل شد

سهیل از گوشۀ چشمت خجل شد

چو عمر رفته رفتی برنگشتی

که فایز تا قیامت داغدل شد

122

سحرگاهان که شبنم برگل افتد

زنو شور وفغان دربلبل افتد

بت فایز به یاد نوگل خویش

به جانش صد هزاران غلغل افتد

123

بهار آمد زمردسان زمین شد

در و دشت وچمن صحرای چین شد

بیا بنشین توهم در پیش فایز

که بلبل با گل خود همنشین  شد

124

شما که ساکنان کوی یارید

چرا این نعمت آسان می شمارید؟

دریغا چون شما می بود فایز

که سر بر آستان یار  دارید

 125

بتا زلف تو سر از سرکشان برد

به میدان گوی حسن از مهوشان برد

بت فایز چو رستم پور دستان

که در میدان (کشانی) ره کشان برد

126

 خبر داری به من هجران چها کرد

دلم را ریش و جانم مبتلا کرد؟

زمردم عشق تو پوشیده فایز

ولی شوق تو رازش برملا کرد

127

دو زلف یار عنبر می تراود

جبینش نور اظهر می تراود

مگر فایز  لبش را نام بردی

که از لبهات شکر می تراود؟

128

نه یادم می کنی نه می روی یاد

به خیری با یادت ای پریزاد

عجب نبود کنی فایز فراموش

فراموشی است رسم آدمیزاد

 129

دوچشمت چون به چشمانم نگه کرد

لب لعل ورخت روزم سیه کرد

مکن عشوه دگر بر فایز زار

که ابروی کجت جانم تبه کرد

130

سحر، دل ناله های زار می کرد

چنان که دیده را خونبار می کرد

شکایتهای ایام جوانی

به فایز یک به یک اظهار می کرد