101

بیا تابرگ گل نارفته برباد

گلی چینیم وبنشینیم دلشاد

بت فایز مکن تأخیر چندان

که تعجیل است عمر آدمیزاد

102

مرا تا دل به تن تسلیم کردند

همی مهر بتان تعلیم کردند

دل فایز بتان بردند یغما

ببردند وبه هم تقسیم کردند

103

بتی کز ناز پا بر دل گذارد

ستم باشدکه پا بر گل گذارد

تمنایی که دارد یار فایز

به چشم ما قدم مشکل گذارد

104

به جزمن هرکه با دلبر نشیند

الهی بر دلش خنجر نشیند

به والله که راضی نیست فایز

اگر با دوست پیغمبر نشیند

105

اگر صد تیر ناز  از دلبرآید

مکن باور که آه از دل براید

پس از صد سال بعد ازمرگ فایز

هنوز آواز دلبر دلبر آید

106

جوانی هست چون گنجی خداداد

خوشا آن کس که این گنجش خداداد

برو فایز که این گنج از تو بگذشت

مزن دیگر تو از دست خدا  داد

107

کسی کآگه ز حال ما نباشد

گرم شنعت کند بی جا نباشد

بداند هرکه بیند آن پریرو

که فایز بی سبب رسوا نباشد

108

خیالت گر نبودی دل می کرد

وگر شوقت نبد حاصل چه می کرد؟

نبود از عشق جانان فایز این جان

در این ویرانه تن منزل چه می کرد؟

109

سحر  چون زهره ازمشرق برآمد

نگارم همچو مه از در درآمد

زفیض مقدم دلدار فایز

بحمدالله شب هجران سرآمد

110

سحرگاهان به گلشن انجمن بود

گل نسرین وسرو ویاسمن بود

همه گلها به گلشن جمع بودند

ولی فایز! نه پیدا یارمن بود