111

حصار دوست گر زآهن بر آرند

به دورش  خندقی از اخگر آرند

رساند خود به یار خویش فایز

به راهش گر هزاران لشکر آرند

112

بتم سرپنجه با لوح و قلم زد

زمین و آسمان از نو به هم زد

پس پرده درآمد یار فایز

چو خورشیدی که از مشرث علم زد

 113

بهار آمد زمین فیروزه گون شد

به عزم سیر دلدارم برون شد

به گل چیدن درآمد یار فایز

همه گلها زخجلت سرنگون شد

114

ره عشقست باید ز آن حذر کرد

به اول گام باید ترک سر کرد

نه راه هرکس است این راه فایز

خوشا آن  شیردل کاو این سفر کرد

115

به دل گفتم مکن این قدر فریاد

که اندر خرمن  صبر آتش افتاد

بسوزد هستی فایز سرا پا

گهی کان چشم شهلا آیدم یاد

116

دگر شب شد که تا جانم بسوزد

گریبان تا به  دامانم بسوزد

برای خاطر دلدار فایز

همی ترسم که ایمانم سوزد

117

دگر شب شد که دل بی تاب گردد

 دو چشمم نا امید از خواب گردد

عجب باریست بر دوش تو فایز

که بر کشتی نهی غرقاب گردد

118

دل من حالت پروانه دارد

ز آتش سوختن پروانه ندارد

دل فایزچو مرغ پرشکسته

به هر جا کو فتد پر ،  وا ندارد

119

نخستین بار باید ترک جان کرد

سپس آهنگ روی گلرخان کرد

نباید در طریق عشق فایز!

حذر از خنجر وتیر و سنان کرد

120

که بر نخل امید من تبر زد؟

که بر مبنای اقبالم حجر زد؟

جدا فایز که کرد از وصل جانان

که برجانم خدنگ بی خبر زد