141

مراهم ساق وهم زانو کند درد

کمر با ساعدو بازو کند درد

به هر عضو تو فایز پیری آمد

جوانی رفت و جای او کند درد

142

صنم عشق تو همچون نار نمرود

مرا در منجنیق عشق فرسود

خلیل آسا رود فایز در آتش

تو (قل یا نار کونی برد) کن زود

143

بگو تا دلبر حورم بیاید

سفید و نازک و بورم بیاید

دمی که می رود تابوت فایز

بگو تا بر لب گورم بیاید

144

سهیل اندر یمن بلغار سوزد

دل عاشق زهجر یار سوزد

سهیل اندر یمن سالی به یک بار

دل فایز دمی صد بار سوزد

 145

به صعوه منصب بلبل ندادند

به نیلوفر شمشم گل ندادند

چرا فایز ! به جز اولاد هاشم

کسی رارفرف ودلدل ندادند؟

146

نه هر دل عشق  جانان  قابل افتد

نه این قرعه به نام هر دل افتد

هزاران دل بیاید تا یکی دل

چو فایز در محبت کامل افتد

147

وفا دخلی به محبوبی ندارد

جفا هم بیش از این خوبی ندارد

بتا زخم دل  را مرهمی نه

که فایز صبر ایوبی ندارد

148

اگر آهی کشم افلاک سوزد

در ودشت وبیابان پاک سوزد

اگر آهی کشد فایز ار این دل

یقین دارم گل نمناک سوزد

 149

بتا ختم رسل پیغمبری شد

به من روشن صفات دلبری شد

دو مثقال دلی که داشت فایز

به تاراج سر زلف پری شد

150

دلم را جزتو کس دلبر نباشد

به جز شور توام در سر نباشد

دل فایز تو عمداً می کنی تنگ

که تا جای کسی دیگر نباشد